Po raz pierwszy wymieniony na liście właścicieli domów w roku 1862 jako należący do kapituły rzymskokatolickiej. Od tej pory używany jest jako mieszkalny. W drugiej połowie XIX wieku władze miejskie wynajmują go dla swoich urzędów. W roku 1890 drugie piętro na Perekopie zajmowała rodzina przywódcy szlachty powiatowej Piotra Kosacza, syna Antoniego. Także w tym domu w pewnym czasie mieszkały dwie wybitne pisarki ukraińskie: Łesia Ukrainka – Łarysa Kosacz i jej matka Olga Kosacz – Ołena Pciłka.
W latach Pierwszej Wojny Światowej tutaj zamiast urzędników znajdowały się różne urzędy wojskowe, zakwaterowani byli oficerowie austriaccy. Podczas okupacji niemieckiej pod murami domu znajdowała się granica żydowskiego getta. Po Drugiej Wojnie Światowej w domu znajdowały się różne miejskie i obwodowe urzędy – biuro projektowe, kasa oszczędnościowa, biuro podróży i wycieczek. W roku 1964 w trzech pokojach zostało zorganizowane muzeum Łesi Ukrainki.