Wieża Korniakta 

Wieża Korniakta – to zabytek architektury o znaczeniu krajowym, będący częścią zespołu Cerkwi Wniebowzięcia NMP. Wieża została zbudowana w okresie renesansu jako dzwonnica Cerkwi Wniebowzięcia NMP według projektu architekta Piotra Barbona w latach 1572-1578 na koszt kupca lwowskiego pochodzenia greckiego Konstantina Korniakta. Wieża Korniakta była wówczas jedną z najpiękniejszych budowli w Europie.

Wieża-dzwonnica jest na planie kwadratowa, zbudowana z łamanego kamienia i otoczona ciosanym kamieniem, w dekoracji zastosowano polichromię. Połączona z północną fasadą Cerkwi Wniebowzięcia NMP. W pionie elewacje zdobią pilastry zakonu toskańskiego z czerwonymi, wydłużonymi łukowymi niszami z małymi otworami okiennymi. Wysokość kondygnacji stopniowo się zmniejsza, a dokładnie zachowane proporcje dodają dzwonnicy smukłości i eleganckości. Całkowita wysokość wieży bez krzyża wynosi 65,8 m.

Na wieży jeszcze przed zakończeniem budowy wisiał największy w tym czasie dzwon w Galicji o średnicy 2 metrów, który nazwano «Cyrylem», pełnił funkcję głównego dzwonu miasta. Wieża pierwotnie miała 3 kondygnacje o różnych wysokościach i 3-poziomowe wykończenie namiotowe. W 1672 r. podczas oblężenia tureckiego dzwonnica została uszkodzona przez pożar. Odbudowano ją w 1695 r. przez architekta Piotra Bebera, który ukończył kolejną kondygnację i nowoczesne barokowe wykończenie z czterema skręconymi obeliskami w rogach.

Podczas świąt kościelnych na galerii górnej kondygnacji grała kapela oraz występował chór braterski. W wieży przez długi czas przechowywana była biblioteka Bractwa Wniebowzięcia. Wieża Korniakta stała się swoistym emblematem bractwa, można ją znaleźć na pieczęciach bractwa, na znaczku wydawniczym.